Station Schiphol. Koffers rollen over de vloer. Mensen met oortjes in of een koptelefoon op hun hoofd lopen naar de blauwe leren stoelen. De deuren sluiten waarbij het geruis van het station verdwijnt. De trein heeft me altijd al gefascineerd. Een plek waar mensen met allerlei achtergronden even dicht naast elkaar zitten. Waarna ze elkaar nooit meer terugzien. Als een soort tussenplaats. Waar we gedwongen worden de snelheid van het dagelijks leven iets terug te nemen. Ik zie de trein graag als ‘nietsdoen’ tijd. Telefoon uit en wegdromen.
Dit zen-moment geldt niet voor iedereen om me heen. Ik loop naar de plek waar een vrouw net haar zwarte tas van de stoel naast zich haalt. Haar ogen zijn op het haar telefoon gericht. Zonder een gedeelde blik neem ik de plaats naast haar. Om mij heen zie ik snelle ogen die zich af en toe verplaatsen naar de ruimte in de trein. De omgeving scannend. Daarna weer op hun scherm gericht. Anderen zie ik verdwijnen in bergen werk. Terwijl ze de minuten voorbij tikken op hun toetsenborden.
Weilanden schieten voorbij. De zon door de bomen maakt dansende gedaantes van licht op de vloer. De meesten zien het niet. Ze zitten in hun eigen werelden. Soms vraag ik me af hoe het was geweest als ik 50 jaar geleden exact hetzelfde stuk met de trein had gereisd. Niet om te weten of mensen dan wel een praatje met elkaar zouden maken. Maar of het anders zou voelen. Want al zit de trein vol: wie is er nu aanwezig?
Dan klinkt een vertrouwd geluid door de coupé. Niet van een computerstem. En ook niet een eerder opgenomen stemacteur. Maar de stem van de conducteur die zijn excuses aanbiedt voor de vertraging. Iedereen een prettig weekend wenst. Alsof hij weet van het isolement wat tegenwoordig onderdeel is van reizen met de trein. Het meest persoonlijke stukje van mijn reis.
